RüzgarLa Gelen Kokun

Özlemin düşer ansızın
Kalabalıklarla dolu
Yürek tenhalıklarıma...

Rüzgara çığlık olur yüreğim
Kokunu getirdiği an
Burnuma...

Arkasından koşar gözlerim
Uzak diyarlara uçan kuşların
Belki bir yerlerde görürüm seni diye...

Umudu öğrettiğin hücrelerim
İsyan eder umutsuzluğa
Her akrep yelkovan kovalamacasında...

Yaşadığı acıya isim bulamayan beynim
Adına Aşk der, Sevgi der
Ama "HASRET" demeyi beceremez
Bir türlü!
Yaşadığı kavram karmaşasında...

Korkusuzluğu ve güveni öğrettiğin
Benliğim!!!

Kimseye yanaşamaz,
Ne merhem olabilir, ne ateş, ne de su...

Cama vuran yağmur damlaları gibi,
Şiddetli çarpar yaşlarım bedenime!...

Bir hasret şiiri yazarım,
Kokunu bana getiren rüzgara bırakırım,,,

Bir gün çıkıp gelsen ya da bana gel desen
Ben de takılır gelirdim, kokunu bana getiren rüzgarın arkasına...