Bir aşk hikayesi

Bir aşk hikâyesi

Neden bilmiyorum,
Neden böyle olduk.
Neden koptuk kısa bir sürede?
Soruyorum neden?

Hâlbuki ne kadar güzeldi her şey.
Hiç beklemediğim bir anda,
Hiç beklemediğim şekilde oldu her şey.
Şikâyetçi yoktu bu durumdan,
Beklide vardı kim bilebilir.

El ele, diz dize yaşadılar en iyi zamanlarını.
Daha sonra,
Uzak da kaldılar, hem de uzunca bir süre
Ama kız seviyordu katlandı,
Oğlan da seviyordu.

Gel zaman, git zaman olaylar girdi araya.
Arada kavga olmasa da uzaklaştı iki âşık birbirinden.
Hiç iyi olmadı bu ikisi için.
Kim bilebilirdi hiçbir şeyin eskiye dönmeyeceğini,
Kim bilebilirdi.

Aradaki soğukluk iyice arttı.
Belki kız için değil ama, oğlan için her şey bitmişti.
Kız bunu öğrendi, kahroldu
Ölüm haberi bile sevinçli gelirdi bu haberin yanında
Kız için…

Belki daha iyiydi böylesi, ama kız direndi.
Ama sonunda o da anladı
Her ne kadar yazdığı, söylediği her kelime onu öldürse de
Her saniyede daha da kahrolsa da
Yaptı…
Düzgün kelimelerle karşılıklı konuştular
Uygarca ayrıldılar.
Böylesi daha iyi oldu beklide…
Kim bilebilir ki…

Arkadaş kaldı iki eski sevgili
İlk gün dediği gibi oğlanın:
“Ayrılırsak bir gün tek isteğim eskisi gibi arkadaş kalmak”
Kız da bunu hatırladı…
Gerçi unutmamıştı hiçbir zaman
Hatırladım demesi yalandı…

Oğlan için artık her şey biti.
Ama ya kız…
Her saniye onu düşünüp kendini avutuyor şu cümleyle:
“Ben seni hep seveceğim aşkım sen beni unuttu diye bilsen bile.”